Het doet me pijn aan de ogen dat uitgerekend de progressieve professor Wim Distelmans in ‘Het maakbare leven’ (zie Humo van 24 maart) spreekt van ‘euthanasie plegen’. De zin staat in vetjes: ‘In 2014 werd 50 à 60 keer euthanasie gepleegd om psychiatrische redenen.’
Dit is om te beginnen al foutief taalgebruik. Het werkwoord plegen drukt ofwel een gewoonte uit ofwel een misdrijf, en euthanasie is geen van beide.
De alternatieven zijn nochtans legio: een euthanasie aanvragen, een euthanasie ondergaan, een euthanasie laten gebeuren, voor een euthanasie kiezen.
Het foutieve taalgebruik van Wim Distelmans toont volgens mij aan hoe zwaar dit onderwerp nog besmet is door de cultus van het schuldgevoel of zondebesef die ons is aangepraat door de katholieke kerk, een loodzware cultus die enkel wordt verlicht door het sacrament van de biecht.
Ik ga ervan uit dat Distelmans deze taalfout onbewust heeft gemaakt. Mocht het bewust gebeuren – iets wat ik eerder van zijn opponenten verwacht – dan zou dit betekenen dat men godsdienstige wetten verheft boven de seculiere. Dit zou een bewijs zijn van een mislukte integratie: het godsdienstige denken – bewust of onbewust – kan zich niet neerleggen bij een seculiere wet (de depenalisering van euthanasie onder welbepaalde voorwaarden) die door een democratische politieke meerderheid is aanvaard en bij de bevolking op steeds meer instemming kan rekenen.
Ook verlichte professoren kunnen zwaar uit de bocht gaan.
staf de wilde, de haan 24 maart 2015