Dit is mijn WILSBESCHIKKING.
Ik ben Lutgart Simoens, geboren op 25 mei 1928. Ik spreek uit eigen naam, maar ik vertegenwoordig de 80-plussers die mijn mening delen.
Moeten wij als oude mensen ons nog zorgen gaan maken over “hoe het einde zal zijn”? Niemand heeft zich daarmee te bemoeien, tenzij de patiënt:ik bedoel, een mens, niet ziek noch geestelijk ontoereikend of afhankelijk, dus een volwaardig mens van hoge leeftijd die goed beseft dat de toekomst alleen maar uit aftakeling zal bestaan, uit achteruit gaan en inleveren,en dat als een zwart en onheilspellend vooruitzicht beschouwt.
Dat wil ik niet. Ik wil zelf kunnen beslissen wanneer mijn leven niet meer kwaliteitsvol genoeg is om de aftakeling verder te ondergaan. De voorwaarde tot euthanasie “…uitzichtloos en ondraaglijk lijden” is er te veel aan.
Ik alléén kan voelen waar ik aan toe ben.Niemand kan in mijn plaats daarover oordelen en beslissen.
Ik heb een zeer boeiend en gelukkig leven gehad. Ik heb altijd de belangrijke beslissingen van mijn leven zélf genomen. Ik heb mij ook nooit laten betuttelen of manipuleren. Zo heb ik een zelfstandig karakter gevormd in de loop van al die jaren, en ik wens dat dit verder gerespecteerd wordt.
Ik heb vijf goede, toegewijde kinderen die op de hoogte zijn van mijn wensen en deze ook zullen respecteren.
De dag dat ik niet meer in mijn huis kan wonen(waar ik rustig hoop te sterven), hoeft een verder leven niet meer.
Bij ernstige breuken of het plotse uitvallen van levensfuncties wil ik niet aan allerlei apparaten in leven worden gehouden.
Ik zal wel aangeven wanneer ik met de hulp van mijn huisarts rustig wil inslapen, omringd door mijn kinderen.
Ik wil dus niet eerst “door ondraaglijk en onomkeerbaar lijden” gaan, want dat vind ik ontluisterend en mensonterend.
Bij volle verstand en geheel uit vrije wil geschreven door Lutgart Simoens op
11 januari 2016.
Getekend Lutgart Simoens
Idem op 24-0-2016 : Lutgart Simoens
1 Comment
Hallo Lutgart, radiostem, die mijn vrouw, zaliger, jaren van warmte, met je programma hebt gegeven.
Ons einde hebben we helaas niet in de hand. Hoe graag we dat zouden willen.
En waarschijnlijk is dat beter.
Ik wou je zeggen: Leef en trek het je niet te veel aan, dat doodgaan.
Momenteel, en mede dank zij of zelfs ondanks de gewijzigde wetten, hebben de ziekenhuizen,dokters, verplegend personeel en zelfs geestelijkheid, vandaag de dag, een andere mening over lijden dan vroeger.
Een goede afspraak hierover met je kids is natuurlijk een duidelijk pluspunt.
Uit je betoog , maak ik op dat je nog wreed actief denkend bent en best je woord wil laten horen.
Bravo, houden zo; Maar gebruik je energie naar het leven toe; Of doe je dat ook nog steeds?
Sterven is zoals geboren worden- een klein moment.
Daartussen ervaren we liefde, pijn,vrolijkheid en nog zo veel meer. Ook die verterende angst.
Laat die laatste echter niet toe je beet te nemen.
Vergeet heel die euthanasie-rommel. 95 % van de stervenden hebben dat niet nodig. De anderen, mag ik hopen, worden wel geholpen.
Nog veel lol met je leven, lieve meid.
Doe morgen eens iets onnozel…
jean