Voor het eerst wordt een euthanasiezaak doorverwezen naar justitie. Ik ben hier niet goed van.
Want het gaat om een 85-jarige vrouw die niet meer wou leven – haar motivatie doet er volgens mij niet toe.
Tot mijn spijt en ontsteltenis keurt Wim Distelmans deze unanieme beslissing goed. Want niet alle regels uit de wetgeving zijn nagekomen. Blijkbaar is Distelmans een formalist die regeltjes belangrijker vindt dan de mens.
Laten we wel wezen: de huidige euthanasiewet is onder invloed van de christendemocraten veel te restrictief en te streng. Wie zo’n wet in acht neemt die volgt de leuze van ‘de wet is de wet’.
En al dikwijls heb ik betoogd dat ‘de wet is de wet’ in vredestijd hetzelfde betekent als ‘Befehl ist Befehl’ in oorlogstijd.
Want wat zijn wetten? Niet meer dan voorbijgaande conventies afgesproken door een voorbijgaande politieke meerderheid; een volgende en betere meerderheid kan betere wetten uitvaardigen.
Daarom zijn ethische principes superieur: die hebben een soort eeuwigheidswaarde en precies dat zou een humanist als Distelmans toch wel mogen weten.
Het wordt dringend tijd dat de huidige euthanasiewet wordt gehumaniseerd. Een nieuwe en verbeterde versie zou volgens mij moeten steunen op empathie en mededogen. Als een mens in alle vrijheid en bij volle verstand ervoor kiest om te sterven, dan moet die geholpen worden.
Velen – vooral de christenen onder ons – zullen oordelen dat zoiets neerkomt op hulp bij zelfdoding.
So what? Is zelfdoding dan strafbaar? En is het niet humaner om zo iemand te helpen dan toe te kijken hoe die persoon bijvoorbeeld onder een trein gaat liggen?
Ik ben in deze casus erg ontgoocheld in Wim Distelmans die ik in het algemeen nochtans zeer waardeer.
staf de wilde, de haan 28 okt. 15
33 Comments
Iedereen,
De uitdrukking : en is het niet humaner om zo iemand te helpen, dan toe te kijken hoe die persoon bijvoorbeeld onder een trein gaat liggen? is nu precies wat wij in onze nabijheid ondervonden hebben!
De casus : jong meisje van 16 onderneemt een zelfmoordpoging met pillen 3.5 jaar geleden. Ze wordt op tijd gevonden, maar samen met haar familie struikelt ze nog meer dan 3.5 jaar verder. Ik moet onderstrepen dat haar familie letterlijk alles gedaan heeft om haar te helpen. In eerste instantie kon ze 2 maanden opgenomen worden, maar daarna kreeg ze ambulante zorg. Midden dit jaar leek er beterschap en wou ze aan de Universiteit starten (ze was zeer verstandig). Enkele maanden geleden ging het opnieuw mis en ik was erbij toen haar moeder online las dat haar dochter onder de trein “gesprongen” was en de politie met het nieuws arriveerde. Zo’n gebeurtenis is niet alleen verschrikkelijk voor de direkte betrokkenen maar ook zwaar voor – in dit geval – het treinpersoneel, de ambulanciers, de begrafenisondernemer etc – en eist ook van deze mensen hun tol. Een week geleden, in een gesprek met de moeder, kwam euthanasie bij psychisch lijden ter sprake. De moeder zou zich daar, met veel pijn in het hart, kunnen bij neerleggen, vertelde ze me. Dan zou ze toch niet op zo’n verschrikkelijke manier gestorven zijn en misschien, heel misschien, had dit vooruitzicht haar dochter de moed gegeven om toch nog even verder te proberen.
We zullen het nooit weten.
Marc Van Hoey hebben wij leren kennen als een man met een missie, een pionier op vlak van levenseindezorg. Hij kwam ons in 2002 de wetgeving toelichten. Hij is sindsdien onze adviseur in complexe en moeilijke euthanasievragen. We dragen hem een warm hart toe omdat hij steeds bereikbaar was voor advies bij moeilijke euthanasiedossiers in ons ziekenhuis.
Hij is voorzitter van de vereniging voor waardig sterven. Hij was jarenlang een voorvechter voor het recht op palliatieve zorg, de wet op de patiëntenrechten en werd nadien ook de medegrondlegger van de euthanasiewet. Hij ging moeilijke onderwerpen nooit uit de weg, wakkerde het maatschappelijk debat hierover aan en heeft de keuze van de palliatieve patiënt om zijn levenseinde eigen kleur te geven op allerlei manieren verdedigd. Als Leif arts heeft hij artsen gesteund om de drempel over te raken en nam hij euthanasievragen van patiënten steeds ernstig en durfde hiervoor indien hij het nodig achtte, zijn nek uit te steken. Hij nam het vaak op voor patiënten die vaak uit de boot vielen zoals ouderen.
Maar nu het taboe rond euthanasie doorbroken is, komen er nieuwe vragen opduiken en worden er nieuwe grenzen verkend. Marc Van Hoey heeft het nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij als arts zeer vaak de vraag van de patiënt au serieux zal nemen en er meestal vanuit gaat dat de patiënt zelfbeschikking heeft. Wij hebben gezien dat hij dit zeker doet vanuit een houding van mededogen en een diep respect voor het recht om zelf te kunnen beslissen over je levenseinde.
We willen het blijven opnemen voor hem. Een beschuldiging van moord is bijzonder hard voor iemand die zo hard door medemenselijkheid gedreven wordt. Voor een arts die dichtbij zijn patiënten staat en door vuur zou gaan voor hen. Het werd behoorlijk door het slijk gehaald in de pers. Wij hopen dan ook op mildheid. In de eerste plaats voor Marc, die in aanloop van dit proces door een helse periode gaat met zijn gezin. Maar ook voor een bestaande wetgeving die ons inziens zeer goed opgesteld is en uiteraard voor alle artsen die de moed hebben om euthanasie uit te voeren.
Beste voorzitter Marc
Ik ben zelf lid van de vzw sinds 1994. Ik heb die morgend mijn gazet van Antwerpen gelezen en ik was erg kwaad van het onrecht dat ze van u schreven.
Ik zal u blijven steunen zolang ik in deze schijnheilige wereld blijf leven
Marc veel moed. U hebt Simonne in haar groot verdriet op een menselijke manier geholpen.
Jean versijp
Hollandstraat 23
Antwerpen
Langs deze weg betuigen wij al onze steun aan Marc
in het conflict dat rond zijn persoon is losgebarsten ….
Vele lange jaren delen wij alle vriendschap en
waardering omtrent Marc Van Hoey !
Als verzorgende werkte ik enkele jaren geleden op de afdeling geriatrie van Dr.M.V. Hoey en kan getuigen dat hij een zeer integer dokter is. Hij plaatste de mens/patiënt steeds centraal met allereerst respect voor het leven.
Wie met zwaar lijdende patiënten omgaat kan enkel, ook voorstander zijn van een waardig en menselijk levenseinde. Zijn engagement als L.E.I.F arts was daarom ook een logisch gevolg van zijn etische principes en overtuiging. Dat dit nu gebeurd met een pleitbezorger voor een wettelijke omkadering rond het levenseinde is kafkaiaans.
Dr.Van Hoey ik wens je veel sterkte en steun in deze moeilijke situatie. Dit is onvoorstelbaar, ik hoop dat deze nachtmerrie vlug voorbij is.
“Euthanasie en de wet”
De Wet op de euthanasie zegt het volgende :
Hoofdstuk V art. 12 De federale controle en evaluatie commissie
“Eenieder die, in welke hoedanigheid ook, zijn medewerking verleent aan de toepassing van deze wet, is verplicht tot geheimhouding van de gegevens die hem in de uitoefening van zijn opdracht worden toevertrouwd en die hiermee verband houden. Artikel 458 van het Strafwetboek is op hem van toepassing.”
Heeft de federale controle en evaluatie commissie, naast haar “eenparige beslissing ” om het dossier over te maken aan het parket, ook eenparig beslist om de geheimhouding te schenden en de gegevens van dit dossier openbaar te maken ? Dit vooraleer de betrokken arts op de hoogte te brengen. Deze commissie oordeelt voor anderen naar de letter van de wet , niet voor zichzelf . Dit alles lijkt op een beschadigingsoperatie van Dr Marc Van Hoey.
Gemakkelijkheidshalve volgt hieronder art. 458 uit het strafwetboek :
Geneesheren, heelkundigen, officieren van gezondheid, apothekers, vroedvrouwen en alle andere personen die uit hoofde van hun staat of beroep kennis dragen van geheimen die hun zijn toevertrouwd, en deze bekendmaken buiten het geval dat zij geroepen worden om in rechte (of voor een parlementaire onderzoekscommissie) getuigenis af te leggen en buiten het geval dat de wet hen verplicht die geheimen bekend te maken, worden gestraft met gevangenisstraf van acht dagen tot zes maanden en met geldboete van honderd [euro] tot vijfhonderd [euro].
Uit eigen ervaring weet ik hoezeer dokter Marc van Hoey het leven respecteert, maar ook aanvaardt dat iemand overtuigd uit het leven wil stappen. Hij heeft zich dan ook bereid getoond, uit diep medeleven, die vrouw uit haar lijden (fysiek of psychisch maakt niet uit) te helpen en haar de vrede en rust te geven waarnaar ze uitkeek en waarop ze recht had.
Waren er maar meer dokters zoals hij!
Beste Marc, beste collega,
Ik betuig graag mijn steun voor jou en voor je werk in deze moeilijke momenten. Ik weet dat je niets anders voor ogen had dan een lijdende patiënte te helpen. Het besef juist gehandeld te hebben zal je zeker helpen.
Als het nodig is deze steun op een meer publiek forum te herhalen dan zal ik dit zeker doen.
Jan Holvoet
Over de bevestiging van een euthanasievraag van een lijdende mens door een arts…
De bescherming van de patiënt indachtig, of handelend tegen de belangen van de patiënt in? Wie wordt in deze verdedigd, de patiënt, de rechten van de mens, de jurisdictie? De letter en/of de geest van de wet, de letter of de geest van de vraag van de patiënt? Alles van waarde is weerloos en als je in deze tijden zeer waardevolle arbeid verricht is het duidelijk dat je kwetsbaarder bent.
Grondig overleg binnen twee parameters: de mentale, psychische en emotionele druk én de wettelijke procedure, moet dan nog in een dwingend, dikwijls dringend tijdsframe gebeuren.
En er rammelt nog teveel aan het wettelijk kader: hierdoor wordt het psychisch lijden getrokken tot het niveau van het fysieke, tot patiënten zich tot brute zelfmoord gedwongen weten, omdat de prudentia nog teveel vertaald in jurisprudentia weinig andere keuze laat, met mentale en letterlijke doorligwonden als supplementair lijden! Dat kan er nog wel bij, of wat?
Hoe moet je als arts tegemoet komen aan de persistente vraag van een patiënt? Dient een arts niet soms te beslissen voor een niet getalmd ingrijpen, om erger leed te voorkomen?
En is er voldoende overleg geweest? En zou meer overleg een beter uitkomst voor de patiënt betekend hebben in deze? Dokters zijn geen goden, al ben ik er menig tegengekomen die het zich wel wanen. Dr.Van Hoey is zo niet: ik ken er weinig met zo’n sterk zoeken naar menselijkheid en medemenselijkheid in zijn praktijk als Dr.Van Hoey en van hieruit zijn voorzichtig menselijk handelen. Voorzichtigheid, ook in de zin van voorzien hoe groot en intens het lijden van een mens kan groeien en daar moet niet noodzakelijk een extra specialist bijgehaald om dan later, met dus meer en langer lijden tot eenzelfde conclusie gekomen te worden: verlos het lijden van deze patiënt. De professionaliteit en de integriteit van een zeer bekwaam arts wordt hier te grabbel gegooid door collegae waarbij ik toch vragen stel over de achterliggende motieven hiervoor. De bescherming van de patiënt, de bescherming van het beroep, de bescherming van de gewetensvolle overweging en keuze? Ik kan hier alleen bevestigen dat ik nooit lichtvaardige of lichtzinnige beslissingen heb weten maken door Dr.Van Hoey in de verschillende omstandigheden dat ik medisch en professioneel contact heb gehad. Misschien moest er een Barbertje gevonden om te hangen…
Omdat ik uit een jarenlange ervaring weet hoe eenzijdig, ongeïnformeerd, verdraaid en politiek correct de media tewerk gaan, heb ik grote twijfels bij de euthanasie-verslaggeving zoals ik die in onze kranten kon lezen. Ook lijkt het me dat hier eerder de letter in plaats van de geest van de wet geïmplementeerd wordt. Van een humanist maakt men zo een moordenaar. Ik (her)ken het fenomeen. Je wordt in het openbaar verbrand, alsof je een heks was.
Met stijgende verbazing en verontwaardiging las ik de kranenartikels in “De Morgen” van 29en 30 oktober !
Wat bezielt de commissie om “voor het eerst in ons land” dit Euthanasiedossier over te maken aan Justitie ?
Zo o.m. : de motivering van Dr. Marc Van Hoey op het euthanasieformulier als “reactieve depressie” zou te vaag zijn en een begrip dat in het handboek psychiatrie niet zou voorkomen.
Maar wat is dan het verschil met eerder gebruikte termen als -en ik citeer -: “neuropsychologische aandoeningen” (een term die in de eerste verslagen niet eens bestaat) of “verschillende aandoeningen”, die in eerdere dossiers gebruikt werden en waar men blijkbaar geen bezwaar tegen had ?!
In hoeverre speelt het feit dat er een Australische documentaire gemaakt werd over deze specifieke zaak een rol in de beslissing van de commissie ?
Dr. Marc Van Hoey is opgegroeid, woont en werkt in een eerder als moeilijk erkende wijk in het N van Antwerpen. Hij is een dokter, dicht bij zijn patiënten, aanspreekbaar en uiterst bekommerd. Zijn grote betrokkenheid strekt vele artsen tot voorbeeld.
Een bekwame arts, die steeds in eer en geweten handelt, wordt hier op een dergelijke wijze vernederd !
Het is ongehoord dat de commissie precies deze uiterst toegewijde, hardwerkende dokter, bovendien een LEIF-arts en voorzitter van de Vereniging “Recht op Waardig Sterven” naar Justitie verwijst !
En ja … Dr. Van Hoey maakte de fout om geen psychiater te raadplegen, maar hem kennnende was zijn daad weloverwogen en het gevolg van vele bezoeken en diepmenselijk medeleven.
Geachte Dr. Van Hoey, beste Marc
Ik kom woorden te kort om mijn verontwaardiging te beschrijven bij het lezen van de manier waar op je in de pers van 29 en 30 oktober letterlijk werd “afgemaakt”.
Ik ken je al zoveel jaren voor je niets aflatende inzet voor “Recht op Waardig Sterven” en zoveel andere projecten waar mensen beter van worden.
Ik heb inmiddels verschillende vd berichten gelezen van o.a. kollega’s/dokters die allemaal achter jou staan – ik kan dit niet zo goed formuleren – maar weet dat ook ik in alle vertrouwen weet dat je niets verkeerd hebt gedaan.
Sinds ik reeds lang lid ben geworden van RWS (mijn 3de periode van 5 jaar is bijna ten einde) heeft dit ook mij rust gebracht dat ik “Waardig zal kunnen sterven” en niet van de 14de verdieping van mij appartement zal moeten springen!!!
Mijn oprechte steun Dr.Van Hoey, beste Marc, en ook aan je familie.
Tot een blij weerzien in betere omstandigheden…toi toi toi …
Gmoerman-Vermeulen
Vergeet Dr. W. Distelmans dat het mensen zijn als Dr. M. Van Hoey die de hele organisatie RWS mogelijk maken? Zijn het niet net de huisartsen die levensmoeheid en dagelijkse pijn van hun patiënten het best kunnen inschatten ? Ik steun Dr. Van Hoey gans van harte en hoop voor hem dat andere artsen in deze materie ook kleur durven bekennen.
Zoals uit alle reacties blijkt, is Dr. Van Hoey een integer mens. Dat kan ik alleen maar beamen. Ik ken Dr. Van Hoey al jaren, als mijn huisarts en persoonlijk, en kan zijn menswaardige omgang met zijn patienten alleen maar toejuichen. Dat een man met het “menselijke” hart op de juiste plaats nu het slachtoffer wordt van onze op sensatie beluste maatschappij (lees Media), stemt mij alleen maar droevig.
Hierbij wil ik mijn steun uiten aan Dr.Van Hoey en zijn familie. En als de tijd voor mij daar is, weet ik waar naartoe.
Doe zo verder !!
Dr. Marc Van Hoey kent zijn patienten door en door en gaat zeker nooit “lichtzinnig” te werk;zoals hij in de media wordt afgeschilderd. Ook bij de 85-jarige mevr. De Moor heeft Marc Van Hoey samen met Sabine, de juiste beslissing genomen haar een waardig levenseinde te geven.
Dat het gerecht deze zaak gaat “uitspitten” is zeker ongepast. Wat meer is: prof. Wim Distelmans voert een laaghartige campagne en tracht op deze wijze de euthanasiewet volledig van de kaart te vegen. Hierdoor wordt als het ware het levenswerk van M. Van Hoey gekelderd; n.l.: de mensen de kans geven om waardig te sterven.
Mocht het tot een proces komen, dan wordt het werk van Dr. Marc Van Hoey vermoord!.
Ga door Marc !
Ik ken dr. Van Hoey als een integer mens, zeer betrokken bij zijn patiënten en ook bij de plaats en evolutie van de geneeskunde in onze maatschappij. Ik denk niet dat er ooit lichtvaardig wordt besloten tot euthanasie. Ik betuig dr. van Hoey dan ook mijn volle steun.
De berichtgeving rond deze euthanasiezaak heeft me diep getroffen. Ik sluit me helemaal aan bij de reactie van Frank De Kaey, vandaar dat ik enkel maar kan bevestigen dat Dr Van Hoey een integer man is, met het hart op de juiste plaats. Dat zo’n een man, die al jaren op de barricaden staat voor een menselijke euthanasiewetgeving, nu de dreiging van assisen boven het hoofd heeft hangen is onbegrijpelijk. Het is de wereld op z’n kop. Een zgn. onafhankelijke commissie die haar resultaat eerst naar de pers lekt vooraleer de betrokken persoon in te lichten, verliest de facto alle geloofwaardigheid. Natuurlijk is dit spek naar de bek van een op sensatie beluste media die daardoor meteen schaamteloos standpunt inneemt en veroordeelt. Dat een maatschappij die zichzelf ‘ontwikkeld’ noemt dit tolereert tart alle verbeelding.
Beste Marc,
Claudia en ik zijn boos. Wij weten dat je een zorgzame arts bent die voor zijn patiënten leeft. Als zo’n arts vanuit menselijkheid zijn nek uitsteekt,dan verdient hij onze steun en bewondering. Simona kon zich geen betere dokter wensen. Sterkte in deze moeilijke dagen.
C&J
Dr. Van Hoey is een integer man met het hart op de juiste plaats. Wij steunen hem en ook zijn familie die mee moeten lijden onder deze onterechte beschuldiging, dan ook voor ‘meer’ dan 100%!
Mijn schoonmoeder heeft twee jaar geleden ook beslist om euthanasie te laten doen ,en wij de Fam waren heel blij da de artsen er ook achter stonden.je moet het maar mee maken da je tegen je zin of met heel veel pijn verder moet leven omda de wet het zeg mijn steun heb Dr.van hoey
de wet en de morele plicht
Het is niet enkel ons recht maar zelfs onze plicht om bepaalde wetten te overtreden.
Even definiëren: wetten zijn voorbijgaande conventies afgesproken door een voorbijgaande politieke meerderheid. Een volgende en betere meerderheid kan betere wetten maken.
Ethische principes hebben daarentegen een soort eeuwigheidswaarde: zij golden gisteren maar ook morgen en vandaag. Daarom is de ethiek superieur aan de wetgeving.
Naar mijn smaak is een van de sterkste ethische regels: ‘doe nooit aan een ander wat ge niet wilt dat u wordt aangedaan’. Dit is een oproep tot empathie en mededogen. De ene zal spreken over naastenliefde, de andere over solidariteit en nog een andere over het respect voor de waardigheid van elke menselijke persoon.
Zo bezien is een oude mens, een bejaarde, laten sterven omdat die levensmoe is – zoals aartsvader Abraham ‘der dagen zat’ – een lovenswaardige daad. En zeker wanneer die persoon dan nog lijdt onder een niet te peilen verdriet. Daar heb je geen psychiater voor nodig die er in der haast wordt bij geroepen om een formuliertje in te vullen. Die psychiater kent de persoon niet en kan niet oordelen.
Of zoals Wittgenstein schreef: ‘waarover men niet weet, daarover zou men moeten zwijgen’.
Probleem: we leven in een babbelzieke maatschappij waarin iedereen al bij voorbaat zijn oordeel klaar heeft. Zonder de feiten te kennen.
Ik verfoei deze babbelziekte, zeker wanneer het gaat om beslissingen over leven en dood. Laat die maar over aan experten, aan mensen met beroepsernst en empathie en mededogen.
Het is mijn vaste overtuiging dat dokter Marc van Hoey in die zin heeft gehandeld toen hij besloot een 85-jarige vrouw uit haar lijden en uitzichtloosheid te verlossen. Daarom verdient deze man alle lof en zonder twijfel geen juridische noch morele veroordeling.
staf de wilde, de haan 31 okt. 15
Euthanasie is steeds een weldoordachte beslissing!
Ik steun Dr Van Hoey
De heer Frank De Kaey heeft in een open, oprechte en gewetensvolle reactie de gedachten en gevoelens van een grote achterban verwoord. Naast het delicaat situeren van de complexiteit van het zelfbeschikkingsrecht krijgt de lezer ook een correct beeld van de deskundigheid en ethische bekwaamheid van dr Marc Van Hoey.
Daarom uiteraard, verwoord ik hier de steun van velen die niet meteen in de pen zullen kruipen omdat zij niet in de mogelijkheid zijn, dit te doen.
Bent u toevallig op de hoogte van het groot aantal zelfmoorden bij kinderen tegenwoordig . In België 5 per maand . Kinderen die er genoeg van hebben te leven in een maatschappij, die mensen in vakjes onderverdeelt, en met labeltjes beplakt . De zogeheten nieuwetijdskinderen, krijgen van de klassieke medische wereld geen échte hulp . Er wordt ook niet echt naar hen geluisterd . Het énige wat ze krijgen is relatine, waardoor hun computer finaal gaat crashen ! en hun modem ( lees epofyse/ pijnappelklier ) finaal buiten werking wordt gesteld.
Ik tracht al, sinds de maand mei vorig jaar, een afspraak te maken met mevrouw Hilde Crevits, minister van onderwijs, om er samen voor te zorgen dat deze kinderen welkom zijn op deze wereld, dat ze mogen zijn wie ze zijn, en dat ze erover mogen en kunnen praten, zonder uitgelachen en dood gepest te worden of onderverdeeld te worden in één of ander ‘psychotisch’ gekleurd vakje . Na 17 maanden heeft mevrouw Crevits nog steeds geen gaatje gevonden in haar agenda, om ‘naar eer en geweten’ de levens te redden van deze prachtige kinderen. Nu vraag ik u, beste lezer, aan wiens kant staat u … van die arts die vanuit menslievenheid gedreven wordt om op de wensen van deze vrouw in te gaan … of die van een minister die het vanuit haar hoge toren , niet de moeite waard vindt een signaal uit te sturen naar deze kinderen waardoor ze niet tot die 5 zelfmoordgevallen per maand hoeven te behoren . Ik zal mijn vraag herstellen, wie is eigenlijk het meest schuldig aan wat de wet moord noemt ?
Wij steunen Dokter Van Hoey !
Ik vind dat een mens zelf beslist of hij/zij euthanasie wil laten toepassen of niet en niet een arts die de patient enkel als een proefkonijn ziet om eigen gewin.Dat het door een arts moet gedaan worden om het wettelijk te houden akkoord,maar justitie heeft volgens mij geen recht daarover een uitspraak te doen.Mijn stief-grootmoeder heeft 4 jaar afgezien van darmkanker omdat euthanasie in de jaren 70 niet aan de orde was.Mijn eigen moeder had een tumor aan de pancreas en was terminaal maar toch hield men haar in leven tot ze plots gestorven is aan bloedklonters in de longen,waardoor de dood haar uit haar lijden verloste.Als ik ongeneeselijk ziek ben kies ik voor euthanasie om niet onnodig te lijden voor het welzijn van artsen.
Mijn grootouders waren twee jaar lang de tafelgenoten en vrienden van mevr. De Moor in het Bilzenhof in Antwerpen. Vermits ik enkele keren per week bij hen op bezoek ga, heb ik mevr Simone De Moor persoonlijk heel goed leren kennen. Zij was een spitante dame tot de dag dat haar dochter is overleden. Ik heb haar verdriet en aftakeling van dichtbij meegemaakt en heb verscheidene keren met haar een diepgaand gesprek gehad. Ze kon dit verdriet niet te boven komen en zei me ooit dat ze hoopte rustig in haar eigen bed te mogen gaan in plaats van uit het raam te moeten springen en voor iedereen een verschrikkelijke ervaring te creëren. Ze stelde al haar vertrouwen in een humane oplossing die door onze wetten werd aangereikt. Haar huisarts sinds jaren was voor haar haar steun en toeverlaat. Dr Van Hoey is ook al meer dan 20 jaar mijn huisarts en die van mijn grootouders. Deze man, met een prachtige staat van dienst binnen de geneeskunde, is een voorbeeld van medeleven en steun voor al zijn patiënten, zowel privé als in de rusthuizen. Hij behandelt hoogbejaarden nooit al kleuters of afgeschreven individuen van onze maatschappij, maar als mensen die nog steeds een waardigheid en betekenis hebben in onze gemeenschap. Ook heeft hij zich al jaren intens ingezet voor een onderlegde uitbreiding van onze wetten omtrent deze materie. Ik vind het dan ook verschrikkelijk dat humaan medeleven met de pijn en verdriet van een medemens nu als een vrijheidsberoving boven zijn hoofd hangt en wil hem op alle mogelijke manieren steunen. Het is duidelijk dat onze wetgeving nog altijd een grijze zone bevat die geen plaats biedt aan medelijden en gevoelens.
Ik stel me ook vragen bij de lek van de commissie naar La Libre Belgique toe. De pers was eerder op de hoogte van commissiebesluiten dan de personen in kwestie. Zijn er leden die bepaalde functies die Dr. Van Hoey op dit moment bekleedt, niet kunnen plaatsen?
Wij willen graag onze steun betuigen aan Dr. van Hoey. Met veel respect!
Ik heb deze zaak van dichtbij gevolgd omdat mijn grootouders de tafelgenoten en vrienden van mevr De Moor waren in het rusthuis. Vermits ik minstens twee keer per week bij hen langs ga, heb ik mevr De Moor persoonlijk leren kennen en verscheidene persoonlijke gesprekken met haar gehad. Na het overlijden van haar dochter en enig familielid was haarverdriet onherstelbaar en onmenselijk. Ze zei me dat al haar hoop in Dr Van Hoey was gesteld en dat ze hoopte om rustig in haar bed te mogen gaan in plaats van door het raam te moeten springen en zo een verschrikkelijke situatie voor haar medebewoners te creëren. D’r Van Hoey is een integer man met het hart op de juiste plaats die al zijn patiënten met eerbied en respect behandelt. Dat een man die al jaren op de barricaden staat voor een menselijke euthanasiewetgeving nu de dreiging van assisen boven het hoofd heeft hangen, is voor mij onbegrijpelijk en kafkaiaans.
Een commissie die daarenboven haar resultaat eerst naar de pers in casu La Libre Belgique uitlekt vooraleer de betrokken persoon in te lichten, verliest voor mij alle geloofwaardigheid.
Ik hoop dat velen reageren , ook naar de op sensatiebeluste media die zelfs leugens verspreidt
Dr van hoey heeft gelijk waarom moeten mensen lijden als ze het zelf willen het is de persoon zijn keuze en die keuze moeten ze respecteren! !!!!
Geachte heer Dewilde
Ik hoop dat ik niet zo ver moet gaan, uw woorden geven kracht om verder te gaan.
Ik handelde en nog steeds in eer en geweten, naar de wens tot zelfbeschikking bij haar levenseinde . Ik kijk nu eerlijk in de spiegel. Mocht Simonne zelfmoord hebben gedaan, wat ze zeker zou gedaan hebben had ik dit nu niet kunnen zeggen. De maatschappij zal oordelen en ik zal daaraan de nodige conclusies verbinden, in welke richting ook. Vertrouwen in vrij en eerlijk onderzoek is enorm belangrijk .
Volledige steun, Marc!
Ik ben mijn vader twee jaar geleden verloren aan kanker. Hij had alle documenten in orde voor zijn euthanasie. Heeft dit op het einde ook een paar keer gevraagd aan zijn huisarts (kan die man niet meer voor mijn ogen zien). Telkens opnieuw kreeg hij te horen dat alle middelen nog niet waren opgebruikt en dat terwijl mijn vader al 5 weken niets meer gegeten had en 1 week zonder drinken lag. Graatmager heeft die arts hem laten creperen wat ik mijn leven lang zal meedragen. Toen zijn armen en voeten al blauw waren hebben ze uiteindelijk euthanasie gepleegd, een dag later dan voorzien want Palliatieve had een oponthoud (bevalling van één van hun leden !). Een ding weet ik zeker, als ik ziek ben pleeg ik zelfmoord, een dokter heeft geen recht om te beslissen over jouw leven. Mijn respect voor Dr Van Hoey. Er zouden er meer moeten zijn zoals hij. Men moet stoppen met te beslissen hoe mensen moeten leven, hoelang ze moeten leven. Op die leeftijd kan ik die dame goed begrijpen, haar dochter verloren, wat heb je dan nog? De verplichting om te wachten op je dood?