Tom Mortier (zie DM van deze donderdag) heeft het nog altijd niet begrepen ondanks zijn wetenschappelijke graad en zijn publicaties in vakbladen: euthanasie is à la limite een strikt persoonlijke beslissing van de patiënt, een beslissing die volgt uit het zelfbeschikkingsrecht van het individu.
In een ideale wereld worden nabestaanden en zelfs intieme vrienden daarbij betrokken opdat het afscheid een laatste moment van intens samenzijn zou kunnen worden.
Dat is de tweede vraag die ik me stel: in welke mate was de relatie tussen Tom Mortier en zijn moeder nog intens te noemen? Uit haar keuze en zijn reacties blijkt alleszins dat zij qua filosofische overtuiging mijlenver van elkaar stonden.
Wat mij uitermate stoort in deze zaak is dat de integriteit van een eminent specialist als professor Distelmans door het slijk wordt gehaald terwijl er gehandeld is conform de wet en in eer en geweten.
staf de wilde, de haan 2 jul. 15
1 Comment
Zelfbeschikking ? Het is de arts die beslist om op een euthanasievraag in te gaan, als een keizer beslist hij over leven of dood. Als er werkelijk zelfbeschikking was zouden we geen enkele voorwaarde moeten stellen om euthanasie te kunnen aanvragen. Verder zou ik mij toch iets kritischer opstellen omtrent de integriteit van professor Distelmans. Aangezien hij niet alleen euthanasie- arts is, maar ook eventuele onregelmatigheden moet vaststellen is er een serieus probleem van belangenvermenging. Verpleegkundigen en artsen botsen daardoor op een muur als zij merken dat in hun ziekenhuis dubieus wordt omgegaan met euthanasie. Ook worden artsen steeds meer onder druk gezet en riskeren zij represailles als zij niet wensen mee te werken aan euthanasie. Maar de zelfbeschikking van de arts is blijkbaar niet belangrijk, waarschijnlijk omdat euthanasie in onze samenleving een koud kunstje geworden is. Met artsen die het deontologisch maar ook emotioneel zwaar hebben om euthanasie uit te voeren moet geen rekening meer gehouden worden. Van een recht op euthanasie zijn we geëvolueerd naar een plicht om te doden. Tijdens het Duitse euthanasieprogramma in de late jaren 1930 was het net zo. Slechts een gemarginaliseerde minderheid zag het probleem, de meerderheid verdedigde de praktijken vol vuur. “Wir habben es nicht gewusst” kwam pas véél later (te laat).