Mama was gedurende vele jaren longpatiënte bij Dr. X.
Ze werd regelmatig in de kliniek in Wilrijk opgenomen en haar gezondheid ging gestaag achteruit.
Ze had een hemelse angst om te stikken en wilde een menswaardig en kortstondig einde.
Onze papa, welke ook patiënt was geweest van Dr. X, is thuis overleden aan longkanker en de lijdensweg welke hij doorworsteld heeft, wilde mama, wanneer het haar beurt was, absoluut vermijden.
Ze sloot zich dan ook aan bij RWS. Ze heeft deze beslissing besproken met Dr. X en hem gevraagd haar te helpen als het nodig mocht zijn en ze hem hierom vroeg. Dr. X bevestigde dat hij haar verzoek, indien nodig, zou inwilligen wat voor haar een hele geruststelling was.
Bij een zoveelste opname werd ons gezegd dat het wel eens de laatste zou kunnen zijn.
Daarom heeft één van haar dochters een afspraak gemaakt met Dr. X om nogmaals over de wens van mama te spreken de de desbetreffende documenten aan Dr. X te overhandigen.
Ook bij deze gelegenheid bevestigde Dr.X mama haar wensen te zullen respecteren.
Wonder boven wonder, maar mama kwam er weer even bovenop.
Ze verhuisde van haar appartement naar een serviceflat en was afhankelijk van dagelijkse hulp en het gebruik van een zuurstoffles.
Vier weken later was haar laatste ziekenhuisopname.
Het was genoeg geweest voor haar. Ze wilde niet meer. Het was voor de energieke vrouw die ze altijd geweest was geen waardevol leven meer. Daarenboven wist ze dat een volledige aftakeling en het stikkingsgevaar zoals ze het bij haar man had gezien, als een zwaard van Damocles boven haar zweefde.
Toen ze met de ambulance werd binnengebracht op de spoedafdeling van de kliniek in Wilrijk vroeg ze elke verpleger/verpleegster/dokter om het verlossende spuitje.
Echter, men wenste nog enkele onderzoeken te doen, absloluut tegen haar wil in.
Ook haar vier dochters hebben hiertegen geprotesteerd omdat we allen wisten dat het stervensproces onomkeerbaar was.
Toen Dr. X uiteindelijk bij mama op de kamer kwam herinnerde zij hem onmiddellijk aan zijn belofte, hetgeen hij beaamde. Dr. X had ons ook gezegd dat, wanneer de beslissing genomen werd om mama te helpen, het een proces van korte duur zou zijn.
Omdat mama bang was om alleen te moeten sterven, beslisten de dochters om beurtelings ’s nachts bij haar te blijven slapen, hetgeen op zich mooie momenten zijn geweest om in alle rust en heel sereen, één voor één en heel persoonlijk, afscheid te nemen van onze mama.
Wij, leek zijnde in de materie van euthanasie, vonden het vreemd dat alles zo lang duurde en mama aftakelde maar er geen einde aan leek te komen.
Wanneer aan Dr. X de vraag werd gesteld waarom hij niet -zoals beloofd- op mama’s wens inging werd hij kwaad en liep weg, stellende dat hij 3 DAGEN later bij mama langs zou komen, waarop één van de zussen hem achterna ging om hem op zijn belofte te wijzen. Een tijdje later werd de baxter van mama vervangen… en we wachtten. Er werd ons geen uitleg gegeven.
We merkten dat mama verder afgleed op een manier die ze absoluut had willen vermijden en waarvan we haar beloofd hadden dat we het haar niet zouden laten overkomen. Daarom hebben we aan de hoofdverpleger gevraagd Dr. X te mogen spreken. Bleek dat Dr. X omwille van 21 juli onbereikbaar was, maar dat we de dokter van wacht eventueel konden spreken… de volgende morgen om 07.00u.
Dr. Y wist helemaal niet waarover het ging, had geen weet van lidmaatschap van RWS, de betreffende documenten staken niet in mama haar dossier en ze had totaal geen weet van de afspraak tussen mama en Dr.X.
De zussen hebben dan de originele documenten aan Dr. Y overhandigd waarop deze zegde ons niet te kunnen helpen vermits dit volledig tegen haar deontologie indruiste! Ze wilde alleen de medicatie verhogen (lees : verdere sedatie, want dat was wat er uiteindelijk aan de gang was).
Omdat wij met deze werkwijze absoluut niet akkoord konden gaan heeft Dr. Y de hoofdarts van de pallietieve afdeling, welke gelukkig van dienst was, naar ons doorgestuurd.
Wij hadden ondertussen ook contact opgenomen met de LEIF-artsen om te weten te komen wat we alsnog konden doen om mama haar wens te respecteren. Gezien mama echter in een katholieke kliniek was opgenomen, konden de LEIF-artsen niet helpen …
De hoofdarts van de palliatieve zorgen beweerde dat de medicatie die mama toegekend kreeg ver opgedreven was om haar te laten inslapen volgens de palliatieve sedatie. Het definitieve inslapen zou echter nog enkele dagen kunnen duren : dit dus volledig tegen de wil van mama die absoluut om euthanasie had gevraagd!!
Vermits we mama haar wens en onze beloften toch nog in de mate van het mogelijke wilden nakomen, heeft deze hoofdarts de medicatie verhoogd zodat mama (gelukkig) ’s nachts is overleden. Dit was uiteindelijk een week nadat ze erom gevraagd haar en haar hulp was toegezegd.
De verpleging, welke met heel deze situatie behoorlijk verveeld was, maar met handen en voeten was gebonden aan de gegeven instructies (en dienden te werken met een dossier waaruit de persoonlijk overhandigde documenten m.b.t. RWS waren ‘verdwenen’) heeft ons desalniettemin zo veel mogelijk bijgestaan, ook ’s nachts wanneer we verdrietig waren en mama ons mama niet meer was. Zelfs zij adviseerden ons om dit feit te melden bij RWS, wat we ook gedaan hebben bij de heer Leon Favyts.
Eerlijkheid van een dokter zou misschien op zijn plaats zijn zodat een patiënt zelf vroeger zijn conclusies kan trekken.
Wij, dochters, hebben nu ondervonden dat het woord van een ‘respectabel’ dokter niet altijd een woord blijkt te zijn en we hebben dan ook het vervelende gevoel dat we, ten opzichte van mama, tekort zijn geschoten, wat een bijzonder bitter gevoel nalaat.